İşte yine sensiz bir gün daha…
Önümde karalanmaktan yorulmuş bir parça kâğıt
Elimde bitmeye yüz tutmuş bir kara kalem…
Ve şiirimin her kelimesinde bir damla göz yaşı …
Kulaklarımda ağır bir parça beni anlatan,
Odamda bir sessizlik, sensizim diye bağıran.
Bu kaçıncı gün sensiz bilmiyorum
Sadece ölmemeye çalışıyorum; gün saymıyorum …
Umutsuzca bekliyorum, ama sen gibi gitmiyorum.
Bitmiyorum işte istediğin gibi..!
Her gün yeniden başlıyorum.
Her gün kendime yeni seviyorumlar ekliyorum.
Tam sönecekken kıvılcım oluyorum.
Tekrar Yanıyorum…
Her gün cennetten bir orman yakıyorum yüreğimde.
Yakıyorum kendimi bir günahkâr misali…
Cehennem oluyorum Yanan ateşimle
Onca ateşin varlığına rağmen, yokluğunla üşüyorum.
Her gün defalarca acaba döner mi? diyorum.
Sen gittin ya arkanı dönüp;
Ben hala dönmeyeceğini bile bile bekliyorum.
Sen bitti dedin ya her şeyi silip,
Ben her gün defalarca bitiyorum…
Sen başkasının oldun ya bırakıp gidip…!
Ben bıraktığın yerde, gittiğin günden beri, her gün ölüyorum…
Ve işte bitmeye yüz tutmuş kalemimle,
Karalanmaktan yorulmuş kâğıdıma,
Her biri bir gözyaşı ile ıslanan,
Son sözlerimi yazıyorum…
Her şeyi silip bitmene,
Arkanı dönüp gitmene ,
Ve her gün defalarca ölmeme rağmen,
Seni hala seviyorum…